Umut

Henüz sekiz yaşındaydı Umut. Dikkat eksikliği nedeni ile gelmişlerdi annesi ile birlikte.
Doktor Umut'la konuştu.
Sonra da annesi ile.

''Oğlumun dikkat eksikliği var'' dedi anne. ''Önemli şeylere hiç dikkat etmiyor''
''Bizi hiç önemsemiyor, duymuyor bile''

Anne kaygılanıp ağlamaya başladı.

O sırada, bir başka hasta yanlışlıkla kapıyı açtı.
Umut, kapının aralığından annesinin gözlerini gördü. Islak gözlerini...
Bir adım attı, emin olunca içeri girdi.

O minik gözlerindeki o inanılmaz kaygıyla annesinin yanına geldi.
Soran gözlerle annesine baktı, yanağına dokundu, eridi.
Hiç konuşmadı Umut.
Tek kelime çıkmadı ağzından.
Anlattığı şey kelimelerle zaten anlatılmazdı.

Doktor gerekli bilgileri vererek uğurladı anne ve çocuğu.
Sonra anneye bakan o masum gözleri düşündü ve kısacık bir not düştü sayfanın altına :

'' Belki de dikkatin ta kendisiydi Umut. Hatırlayamadığımız bir zamanda kaybettiğimiz duyarlılığın ta kendisiydi. Belki de bazen asıl hasta olan bizlerdik ve gözümüzün önünde duran ilacı görmüyorduk !'' 

Dışarı çıktıklarında, anne hala Umut'u düşünüyordu. Umut'un kendilerini hiç önemsemediğini...